Tja, wat moet je nu op een Zoetermeers blog schrijven als je net twee en een halve week in Frankrijk hebt doorgebracht met staren naar de Loire, beklimmen van kastelen en drentelen in dommelende dorpjes.
Een aan het begin oneindig lijkende periode van kijken naar uitgestrekte wijngaarden met statige landhuizen. Kijken naar dorpjes van tien huisjes bij elkaar die er zo onbewoonbaarverklaard uitzien dat alleen de auto toch bewoning verraadt. Kijken naar verweerde boerderijtjes waar verweerde boertjes wat rond rommelen op hun erf. De vaak tandenloze baasjes wuiven automatisch naar de zoveelste Nederlander die langs rijdt, terwijl hun vrouwen in gebloemde schorten wat doen met plantjes. Want geen woning zo vervallen, altijd staan er bloeiende geraniums in grote bakken naast de deur en in terracotta potten op elke tree van de buitentrap.
Een periode van stoeien met de franse taal. De super- en hypermarché geven geen problemen, gewoon zelf pakken wat je nodig hebt. Bij de apotheek iets vragen ‘tegen de jeuk van een akelige muggenbeet van drie dagen geleden’ wordt een stuk lastiger. Soms is taal echter overbodig. Gezeten op een terrasje deed een windvlaag onze fietsen neersmakken met een bungelende voorlamp tot gevolg. Een fransoos, ook klant op het terras bemoeit zich er omslachtig en luidkeels mee en stuurt een andere fransoos met een rol tape op ons af, die al even onverstaanbaar maar in hetzelfde tempo ratelend het euvel verhelpt. Woorden onzerzijds zijn overbodig, een driewerf ‘Merci’ blijkt ruim voldoende.
Diezelfde taal maakt wel vrolijk. Door de nadruk steeds op de laatste lettergreep te leggen klinkt alles een stuk positiever. Probeer maar eens met ‘bonjour’, ‘café’, ‘velo’, ‘piqué’, ‘par la moustique’, ‘croissant’, ‘au revoir’. Zelfs ‘cent euro’ lijkt opeens een kleinigheid. Daarmee moet je dan wel weer oppassen bij zo’n authentieke brocantemarkt. Wij zagen iets van onze gading, het kleinnood was uiteraard niet geprijsd maar we wilden er niet meer dan 10 euro voor betalen. We zetten voor onszelf een onderhandelingsstrategie uit, pen en papier paraat om misverstanden te voorkomen, mompelt de besnorde verkoper ‘Deuzzeuroomezjeudaam’…’Eh, oké dan!’.
Maar het mooiste van La douce France is toch wel de aantrekkelijke ‘joie de vivre’, een ontspannen manier van omgaan met het leven, genieten, zonder haast. Op z’n Nederlands ‘Geniet van het leven want het duurt maar even’. Maar volgens mij is de beste vertaling ‘achterover leunen’ en ik heb me dan ook voorgenomen dit deze zomer hier in Zoetermeer veel vaker te gaan doen.
mijn letterkast 