Ik zie het gebeuren. Recht onder mijn ogen. Op ons groengele grasveldje dat als een ontmoetingsplaats tussen een vijftiental Franse vakantiehuisjes ligt. Er bloeit iets moois op tussen het meisje van nummer 10 en het oudste jongetje van nummer 13…
Wat allenig zit zij op het veldje te tekenen als hij schoorvoetend met een voetbal dichterbij komt. Schijnbaar achteloos kijkt hij ‘per ongeluk’ naar haar tekening. Hij maakt een complimentje. Even kijkt ze achterdochtig naar hem op maar laat dan een stralende lach zien. Het ijs is gebroken. Hij rent naar binnen om even later zijn schetsboek met een plof voor haar voeten te laten vallen. Ze pakt het op en al snel zitten ze schouder aan schouder. Ze wijzen, trekken een wenkbrauw op en lachen tegelijk. De basis is gelegd.
Twee dagen later biedt hij haar galant een tekening aan. Voor zover ik kan zien staan er alleen vliegtuigen op. Als extraatje heeft hij de prent zigzag opgevouwen zodat deze ook nog eens als waaier kan fungeren. Ze toont zich verrast en dankbaar en houdt het kleinood stevig vast als ze samen gaan voetballen. Jean et Claire.
Vanaf die dag zijn ze elk mogelijk moment samen op het veldje te vinden. Ze vertellen elkaar eindeloos veel verhalen, lachen om dezelfde dingen en ze voetballen. Hij draagt steeds haar bakje waarin ze eventueel gevangen salamanders wil bewaren en zij haalt snoepjes voor hem. Ze zoeken mooie takken, fluiten op blaadjes, althans dat proberen ze. Ze lijken genoeg aan elkaar te hebben en ze lachen. Vooral dat.
Op een dag komt er een nieuw meisje op het veld. Juliëtte! En zo ziet ze er ook uit. Een engeltje met lieflijk krullend haar, een schattig wit kanten jurkje aan, in haar knuistje een parmantig roze tasje gevat. Als dit een film was dan zou je nu violen horen, misschien wel harpen. Alles zou wazig zijn behalve het meisje. Als stralend middelpunt zou ze het veldje veroveren… Ze nodigt iedereen uit in haar tasje te kijken waarvan de inhoud uitsluitend roze is. Ze wijst Jean aan als uitverkorene het buideltje te mogen vasthouden. Met grote ogen volgt hij Juliëtte als zij even later om hem heen danst. Zonder enige vorm van ritme of gratie maar het witte kant zwiert bekoorlijk in het rond.
Claire trekt lichtelijk geïrriteerd grassprietjes uit de grond.
Dan wordt het snoesje geroepen door Maman voor een fotosessie bij hun huisje. Ze rukt haar tasje uit Jeans handen.
Wat nu? Zal hij haar volgen? Blijft Claire weer allenig achter?
Jean draait zich om naar Claire. Hij loopt naar haar toe. Er is onrust voelbaar. Hij staat voor haar maar zij heeft het druk met de grassprietjes. Dan maakt Jean een potsierlijke kopie van het dansje van Juliëtte. Claire meet en weegt, houdt de spanning er nog wat in. Uiteindelijk geeft ze gretig toe. En zitten Jean et Claire samen, schouder aan schouder, te snikken van de lach. Die heerlijke lach waar geen Juliëtte tegenop kan. Ze wisselen mailadressen uit om elkaar nooit meer kwijt te raken. En verjaardagsdata, de dag waarop ze eindelijk negen worden.
C’est l’amour, toch?
mijn letterkast 