Hoezo te oud

(Dit verhaal heb ik ingestuurd voor de schrijfwedstrijd van Libelle. Daphne Deckers verzon de eerste regel als verplicht begin. Kom je dit verhaaltje niet tegen in Libelle dan kun je het fijn hier lezen… ;-))

“Mam, daar ben je echt te oud voor!” Mijn dochter rolt met haar ogen, draait zich demonstratief om en verlaat de winkel. Lichtelijk beschaamd kijk ik om me heen en haastig sluit ik het paskamergordijntje. Probeer die skinny jeans nu maar weer eens uit te krijgen. Ik worstel en kom bijna niet meer boven. Zodra ik de paskamer uitkom staat een jong ding me met uitgestrekte hand op te wachten: “Die maar doen? Staat je enig!”

Ik vind mijn dochter drie winkels verderop terug. Ze houdt een shirtje omhoog waarvan ik de bovenkant niet van de onderkant kan onderscheiden. Dan pakt ze een spijkerbroek met zoveel scheuren dat het mij reëel lijkt dat ze er geld voor toegestopt krijgt om zoiets te dragen. De muziek is hier zo lawaaierig dat gebarentaal de enige mogelijke voertaal is. Daarom tik ik haar op haar arm en maak een drinkend gebaar. Ze rolt weer met haar ogen, besluit toch mee te gaan.

“Je hoeft niet ook een smoothie te nemen hoor. Je drinkt toch altijd thee?” klinkt het chagrijnig. Ik gooi het gezellig over een andere boeg: “Zullen we straks die wrede nagellak nog even kopen die jij steeds zo cool vindt?” “Mam, praat gewoon! En die nagellak heb ik al met Svetlana uitgeprobeerd.” Natuurlijk! De Slet is me weer voor. De Slet die zomaar mijn man en kinderen overneemt, alsof ik niet degene ben die zich al die jaren het schompes heeft gewerkt om er een enigszins fatsoenlijk gezin van te maken. De Slet, waarmee Anton een half jaar geleden aan kwam zetten. Gevonden in een of ander Oostblokland. En maar de helft van mijn leeftijd.

“Ga je nog even met mij mee naar huis, dan kun je meteen je spijkerjasje meenemen.” vraag ik. “Ohhh, had jij mijn jasje! Svetlana heeft zich suf gezocht!” Ik slik iets in. Eenmaal binnen blijft ze op de drempel staan en valt haar mond open. “Vind je het wat?” Haar mond klapt dicht en ze draait haar hoofd van de oranje kralenlamp, langs de roze eetkamerstoelen bij de blauwe eettafel naar het paarse televisiekastje naast de grasgroene gordijnen. “Mam…” “Ben ik hier soms ook te oud voor?” Opeens knapt er iets in me.

“Weet je waar ik te oud voor ben? Om mij constant de les te laten lezen! Zeker door zo’n snotneus als jij! Je vader doet wat hij wil en ik doe dat nu ook! Hoor je! Ik houd van kleuren en daarom ziet mijn huis er nu zo uit! Ik houd van beeldhouwen en hak nu elke week als een malle in betonblokken. Ik houd van stinkkaas en eet dit nu zelfs op dinsdag. Ik houd van dansen ga volgende week beginnen met paaldansen! Ik houd van mannen en heb vrijdag een afspraak met een goddelijk lichaam! Ik doe wat ik wil en vind dat ik daar precies oud genoeg voor ben! Begrepen?!”

Ze huilt. Eerst een ingehouden snik, eindigend in onbedaarlijke uithalen. De moeder in me staat weer vooraan en haalt water, aait een rug en reikt zakdoekjes aan. Met een licht schuldgevoel ga ik naast haar zitten op mijn rode bank. Dan gaat haar huilen over in een lachbui. Hoe ga ik die zenuwaanval nou weer te lijf? Eerst maar eens een arm om haar heen proberen. Bij haar “Ma-ham” trek ik hem schielijk terug. Maar ze pakt mijn arm en kruipt in de kromming die ontstaat. Ik wacht verbaasd af. “Ik dacht dat je een zielig, jaloers, oud mens was maar ik heb me vergist, je bent een topper! En ik ben trots op je!”