Kijken maar

Als je de gemiddelde terrasbezoeker vraagt wat het leukst is aan op een terrasje zitten, scoort het antwoord ‘mensen kijken’ het hoogst. Dat is dan ook de voornaamste reden dat ik graag op een terrasje zit; dan hebben ze wat te kijken. En als ik er dan toch zit kijk ik zelf ook even. Ik kijk, zie, hoor en vraag me dingen af.

In deze tijd van het jaar zie ik opvallend veel vermoeide grootouders. Naast me een oma met een tienerkleindochter. Oma doet haar uiterste best er iets gezelligs van te maken maar de tiener denkt er duidelijk heel anders over. Haalt als antwoord op elke goedbedoelde vraag onverschillig haar schouders op. Als Oma door haar vragen heen is zitten ze stilzwijgend beiden een andere kant uit te kijken. Het zal de laatste logeerpartij zijn vrees ik.

Twee tafels verder maakt een kleine jongen zijn ouders dol door op steeds hardere toon te roepen dat hij poffertjes wil. Ze bezwijken om hem rustig te krijgen. Hij lacht triomfantelijk. Als na een kwartier de warme hapjes eindelijk komen valt hij er begerig op aan. De ouders kijken elkaar glimlachend aan over zijn bezwete hoofdje. Totdat de lieverd het eerste poffertje uitspuugt en het bordje ver van zich afschuift. ‘Dees bedoel ik nie kwil die grote!’. Even later sleurt zijn vader hem het terras af.

Drie tafels links doet mij denken aan een recent onderzoek dat uitwees dat Nederlanders steeds langer worden door de goede voeding die onze koters krijgen. Die boodschap heeft de vorige generatie kennelijk gemist. De man is minstens twaalf maanden zwanger van een drieling. Zijn vrouw, dezelfde generatie, bestelt nog ‘één cappuccino met slagroom en een klein stukkie kwarkgebak met slagroom’. Op zijn vragende blik antwoordt ze ‘Ik ben van de week een ons afgevallen hoor en ik moet wel op krachten blijven natuurlijk’.

Dan verschijnt er een grote troep kinderen. Een beetje smoezelig, een beetje onuitgeslapen maar toch vechtend om het hoogste woord. Twee doorgeschoten pubers hebben klaarblijkelijk de leiding en commanderen de eerste vier tafels bij elkaar te trekken. Met veel getrek en geduw wordt de opdracht uitgevoerd. Een meisje blijft verlegen aan de kant staan, duidelijk een buitenbeentje. Niemand kijkt naar haar om. Hopelijk houdt ze geen trauma over aan deze kinderzomerkampvakantie.

Zoveel mensen zoveel levens, op die paar vierkante meter terras. En maar kijken. Het wordt trouwens komend weekend prachtig terrasweer…