Troost

(Dit verhaal heb ik ingestuurd naar De brul van Hul voor de wedstrijd ‘schrijfsel 2014’ en heb de weekbattle van week 1 in februari gewonnen)

Hebbes!!!

Ik heb er eentje! Ik wilde er al heel lang een hebben maar kon er steeds niet bij, of eerlijk gezegd: had geen zin om me in het strijdgewoel te storten om er bij te kunnen. En zeker niet als het gaat om een tas…een papieren tas ook nog… Maar het viel me al een tijdje op dat vrouwen die wel zo’n tas hadden met een soort huppeltje gingen lopen, zo blij, zo vrolijk, zo genietend. En dát wilde ik ook.

Het begon vanmorgen allemaal een beetje zielig; een zwaar tegenvallend mailtje en dan ook nog van dat druilerige weer. Minstens twee goede redenen om te gaan troostshoppen. Vandaag ga ik de van oorsprong Ierse zaak Primark eens proberen ( of zoals sommige Zoetermeerders zeggen ‘de Priemarkt’). Ooit een keer eerder in Rotterdam het wonder aanschouwd: aan rekken rukkende vrouwen, onvervalste Rotterdammers maar ook koelbloedige Friezinnen die tegen het hysterische aan rondrennen en iedereen past zomaar gewoon midden in de zaak.

Ik heb iets te overwinnen maar neem een flinke teug adem en een ferme slok goede moed. Quasi enthousiast stort ik de wiebelige winkeltas vol met acht items om te passen, ik verdwaal in het pashokkendoolhof want er staan overal spiegels, zie mijzelf drie keer zo dik door de tactisch opgestelde spiegels in de paskamers en vraag mij ernstig af hoe het nou zit met de mode. Is het normaal dat alles zo van onderen wappert? Maar als die stof zo dik is kan ik mij toch niet sierlijk bewegen en als die stof zo dun is ziet iedereen mijn persoonlijke onregelmatigheden? Nog nooit heb ik zoveel klam polyester bij elkaar gezien.

Ik geef de kledingstukken met een vriendelijk knikje terug, ‘Nee er zat echt niets bij!’ en ga via de fluorescerende roltrap naar de volgende verdieping en vind, jawel, hoera, hoezee, een kussenhoesje! Ik kan niet meer zonder dit speciale hoesje en ga het beneden afrekenen. Gelukkig 20 kassa’s….alleen nummer 1, 2, 3, en 15 zijn open. En dan sta je daar tussen hele families, compleet met buggy’s en andere voertuigen en giechelende  vriendinnengroepjes te wachten met 1 kussensloopje.

Maar ik heb mijn tasje en het werkt! Ik huppel langs de bewaker die naast de uitgang chagrijnig op een scherm… naar de uitgang zit te kijken. Zal ik hem ook een tasje geven?